2 lutego obchodzimy w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego.
W 1997 r. Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego proponując, aby obchodzony był właśnie 2 lutego.
Jak napisał: „Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne «charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»” (Vita consecrata 1).
Święto Ofiarowania Pańskiego obchodzone jest w Kościele jako dzień wszystkich osób konsekrowanych. Nie ważne gdzie pracują, co robią, ile mają lat… Ważne, że sam Pan ich KONSEKROWAŁ, czyli przeznaczył na swoją wyłączność i oficjalnie to potwierdził w liturgii Kościoła.
Pierwszą i podstawową konsekracją osoby jest konsekracja chrzcielna. To ona stawia fundament każdego życia nastawionego na naśladowanie Chrystusa i życie z Nim w bliskości i komunii. Życie konsekrowane nie jest ani gorsze ani lepsze od życia małżeńskiego czy tzw. życia w samotności. To po prostu inna droga. Droga takiego naśladowania Jezusa, gdy oddajemy się Jemu niepodzielnym sercem na służbę Kościołowi i każdemu człowiekowi we wspólnocie i w profesji Rad Ewangelicznych: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości.
Już sam fakt konsekracji czyni osoby konsekrowane misjonarzami. Składają się na tę prawdę codzienne świadectwo życia osób konsekrowanych, a szczególnie świadectwo życia radami ewangelicznymi czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Niezwykle istotnymi są również modlitwa i praca oraz promocja misji i animacja misyjna pośród własnej wspólnoty jak i poza nią. Jak napisał Paweł VI „zewnętrzna działalność [konsekrowanych] jest sprawą drugorzędną. Samo życie konsekracją jest „pewną otwartą formą przepowiadania” przez „milczące świadczenie o ubóstwie i oderwaniu od rzeczy tego świata, o czystości i niewinności życia, o woli przystającej na posłuszeństwo, które stają się wyzwaniem wobec świata” (EN 69) .
Jan Paweł II dodał, że „Osoba konsekrowana «pełni misję» na mocy samej swojej konsekracji, której daje świadectwo w sposób zgodny z programem swojego Instytutu” (VC 72), a „Szczególny wkład osób konsekrowanych w ewangelizację polega przede wszystkim na świadectwie życia całkowicie oddanego Bogu i braciom na wzór Zbawiciela, który z miłości do człowieka stał się sługą” (VC 76). Misyjność zakonnika lub siostry zakonnej wynika z prorockiego wymiaru życia konsekrowanego, który wpisany jest w jego naturę.
W naszym Zgromadzeniu 2 lutego odnawiamy śluby zakonne, żeby przypomnieć sobie to, do czego zobowiązałyśmy się, dzięki łasce Bożej w dniu pierwszej profesji zakonnej, bo „Konsekracja zakonna jest w mocy Ducha Świętego, odpowiedzią miłości, którą dajemy Ojcu przez całkowite oddanie Jemu naszego życia”. (Konst. 12) Formuła naszej profesji brzmi:
„Ja, siostra…., odpowiadając na Boże wezwanie, pragnę poświęcić się całkowicie Bogu Ojcu, przez Syna, w Duchu Świętym i z pomocą Niepokalanej Maryi iść śladami Chrystusa – Naszego Dobra, na wzór Apostołów, głosząc Ewangelię wszelkiemu stworzeniu i pracując na rzecz odnowy Kościoła.
Dlatego też wobec was siostry i innych przedstawicieli Ludu Bożego tutaj obecnych, i na twoje ręce …, składam profesję i ślubuję Bogu ubóstwo, posłuszeństwo i czystość na całe życie zgodnie z Konstytucjami Zgromadzenia i podejmuję się żyć w tej rodzinie Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek, starannie wypełniając obowiązki wynikające z moje stanu zakonnego.
Módlcie się do Pana, abym służąc Kościołowi, była wierna duchowi moich Założycieli na chwałę Boga.. Amen”.
Więcej o naszym charyzmacie: https://klaretynki-rmi.pl/charyzmat/
