Jego dzieciństwo upłynęło w czasach wojen napoleońskich. Wieczność i Opatrzność Boża, to dwie znaczące myśli, które naznaczają jego dziecięcą pobożność. Jest ona również przepełniona pobożnością maryjną i eucharystyczną.

Gdy miał 12 lat ojciec wprowadza go w tajniki pracy włókienniczej, a później wysyła do Barcelony, aby tam doskonalił się w sztuce tekstylnej. Z prawdziwą pasją i zaangażowaniem Klaret poświęca się pracy do szaleństwa przejęty produkcją. Czasami dziwi się, że w czasie Mszy Świętej „ma w głowie więcej maszyn włókienniczych niż świętych na ołtarzu”. Pewnego dnia przypomina sobie słowa Chrystusa:, „Jaką korzyść odniesie człowiek choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę po niósł?”. Mając 22 lata wstępuje do seminarium w Vic, nie rezygnując przy tym z zamiaru zostania kartuzem.

Opatrznościowo Pan pokazuje mu, że inne jest jego powołanie. Gdy ma 27 lat zostaje wyświęcony na kapłana i rozpoczyna swoją pracę parafialną wspieraną zawsze intensywnym życiem modlitwy i nauki.

Niedługo później zostaje wysłany przez swojego biskupa, jako misjonarz ludowy do głoszenia Słowa Bożego w Katalonii i całym Półwyspie Iberyjskim. Klaret jest nie tylko niestrudzonym głosicielem misji ludowych i rekolekcji dla księży i sióstr zakonnych, poszukuje też innych sposobów apostołowania, np. poprzez słowo pisane, które jest trwalsze od mówionego. Wydał wiele modlitewników, broszur skierowanych do kapłanów, sióstr zakonnych, dzieci, młodzieży, małżonków czy ojców rodzin. Założył też w 1847 Wydawnictwo Kościelne. To w nim drukuje Pismo Święte, wyjaśnienie Katechizmu i „chrześcijańskie ulotki”.

Przez 15 miesięcy przemierza Wyspy Kanaryjskie głosząc Słowo. Szybko zaczęto na niego mówić “Ojczulek”. Stał się tam tak bardzo znany, że wraz z Najświętszą Maryją Panną z Pino jest współpatronem diecezji Las Palmas.

W Katalonii, w jednym z pokojów w seminarium w Vic, zakłada 16 lipca 1849 roku Zgromadzenie Misjonarzy Synów Niepokalanego Serca Maryi. Niedługo później, 11 sierpnia, dowiaduje się o swojej nominacji na arcybiskupa Kuby. Przyjmuje to zadanie tylko z posłuszeństwa. Zostaje wyświęcony w Vic 6 października 1850 roku.

Wraz z Matką Marią Antonią Paris zakłada na Kubie, 25 sierpnia 1855 roku, Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek. W czasie swojej wielkiej i różnorodnej działalności apostolskiej niejednokrotnie staje się ofiarą oszczerstw, prześladowań i ataków. Zamach, którego doświadczył w Holguín (1 lutego 1856 roku) niemal kosztuje go życie, mimo, że pozwala mu przelać krew za Chrystusa.

Królowa Izabela II osobiście wybiera go w 1857 roku na swojego spowiednika i Klaret powraca wtedy do Madrytu. Dzięki swojej nieugiętości i wytrwałości oraz duchowemu wpływowi, jaki wywiera na otoczenie, pomału przemienia stan religijny i moralny dworu. Żyje w sposób prosty, surowy i ubogi.

Z powodu rewolucji wrześniowej w 1868 roku udaje się wraz z królową na wygnanie.

W 1869 roku uczestniczy w przygotowaniach Soboru Watykańskiego I, w którym też bierze udział. Pod koniec sesji soborowych, z powodu mocno już nadszarpniętego zdrowia, przenosi się do wspólnoty, którą Misjonarze Klaretyni mają w Prades (Francja). Gdy dotykają go prześladowania ucieka i chroni się w klasztorze cystersów w Fontfroide, gdzie umiera 24 października 1870 roku.

Jego doczesne szczątki zostają przeniesione do Vic w 1897 roku.

Został beatyfikowany przez Piusa XI 25 lutego 1934 roku i kanonizowany przez Piusa XII 7 maja 1950 roku.