Każdego roku przygotowujemy się do uroczystości św. Antoniego Marii Klareta przez modlitewne triduum od 21 do 23 października.
Zapraszamy do wspólnej modlitwy.
W tym roku nasze triduum koncentruje się wokół trzech tematów: Troska o powołanie, troska o braterstwo i troska o „wspólny dom”, czyli Ziemię.
Troska o powołanie
Tak jak wkładamy wiele wysiłku i troski w utrzymanie czystości w naszych domach i o dbałość, by było w nich wszystko to, co jest niezbędne, takie też powinno być nasze staranie, aby i nasze życie było „dobrze wyposażone”.
Bóg złożył w nasze ręce wszystkie możliwe elementy do tego, byśmy mogli budować nasze własne powołanie. To właśnie jest „troska o powołanie”. Wyobraź sobie, że ten dom, który widzisz na rysunku to twoje życie. Wybierzmy się razem z o. Klaretem na zwiedzanie tego domu, z pokoju do pokoju.
Kiedy Klaret przybył do Madrytu, pod koniec rekolekcji w 1857 r., jako swoje pierwsze postanowienie napisał: „Będę miał kaplicę w moim sercu i w niej, dniem i nocą, będę oddawał cześć Bogu”. Moja dusza, jak Maria, będzie nieustannie u stóp Jezusa, słuchając Jego głosów i natchnień…”
- O co najbardziej dbam w moim życiu? Czy o „zewnętrzną fasadę”? O to, co inni widzą lub co pomyślą?
- A może o moje życie wewnętrzne? Czy dbam o głębokie przestrzenie spotkania z Tym, który mnie powołał?
- Na co poświęcam swój czas? Czym się karmię, aby wzrastać i ładować akumulatory mojego powołania?
Mogę odnowić wszystkie„walące się” pomieszczenia „nowymi cegłami”, które Bóg ma i wkłada w moje ręce. Za każdym razem, gdy to robię – troszczę się o własne powołanie.
Troska o braterstwo.
„Życie braterskie jest wezwaniem do troski o otrzymany dar. Polega na tworzeniu więzi i budowaniu komunii. Droga wspólnoty przejawia się we wzajemnych relacjach. Skłania nas do troski o siebie nawzajem, do „przejmowania opieki” nad naszym bratem i siostrą, jak czyni to Dobry Samarytanin, który lituje się nad bliźnim i przewiązuje jego rany, lecząc je oliwą i winem. Następnie ładuje go na własne zwierzę, zabiera do gospody i tam się nim opiekuje. Wszystko to opiera się na poszanowaniu i uznaniu wartości, jakie niesie ze sobą słowo „miłosierdzie”. Osoba, którą kocham jest dla mnie „droga”, to znaczy „uważam, że ma wielką wartość”. Dlaczego? Po prostu dlatego, że wszyscy jesteśmy braćmi. Ponieważ możemy uczynić nasze życie i wspólnotę miejscem spotkania, które otwiera się i rozszerza, aby z czułością przyjmować i celebrować życie każdej siostry”.
- W jaki sposób budujemy dobrej jakości przestrzenie i środki, które skutecznie wspierają życie rodzinne?
- Czy wspólnota jest dla Ciebie miejscem spotkań? W czym to zauważasz?
- Czy naprawdę kocham moje siostry ze wspólnoty?
- Czy życie wspólnotowe napełnia mnie radością?
- Co ludzie, z którymi dzielimy misję, widzą i podziwiają w naszym życiu wspólnotowym?
- Jakie są mocne i słabe strony naszej wspólnoty?
O. Klaret pisał: „Najpotrzebniejszą cnotą jest miłość. Tak, mówię to i będę powtarzał tysiąc razy: cnotą, której misjonarz apostolski najbardziej potrzebuje, jest miłość. Musi miłować Boga, Jezusa Chrystusa, Najświętszą Marię i swoich bliźnich. Jeśli misjonarz nie będzie miał tej miłości, wszystkie jego piękne zalety będą bezużyteczne, ale jeśli będzie miał wielką miłość do darów naturalnych, będzie miał wszystko”. (Aut. 438)
Troska o wspólny dom.
W „Laudato Si” Papież Franciszek stwierdza: „Pilne wyzwanie, jakim jest ochrona naszego wspólnego domu, obejmuje troskę o zjednoczenie całej rodziny ludzkiej w dążeniu do zrównoważonego i integralnego rozwoju, ponieważ wiemy, że wszystko może się zmienić. Stwórca nas nie opuszcza, nigdy nie wycofał się ze swojego projektu miłości, nie żałuje, że nas stworzył. Ludzkość ma zdolności i możliwości do współpracy w budowaniu naszego wspólnego domu” (LS 3).
Również o. Klaret „odżywiał” swoją duchowość i swoje posługiwanie kontemplując naturę:
„Kiedy byłem w podróży, rozmawiałem ze spotykanymi ludźmi, stosownie do nadarzającej się okazji. Jeśli widziałem kwiaty, zwracałem ich uwagę na nie i mówiłem, że tak jak rośliny wytwarzają tak piękne i pachnące kwiaty, tak my musimy wytwarzać cnoty. Róża uczy nas miłości, lilia czystości, fiołek pokory i tak dalej. Musimy być, jak mówi Apostoł, dobrą wonią Chrystusa (2 Kor 2,15).
Kiedy widziałem owocujące drzewo, mówiłem, że mamy przynosić owoce dobrych uczynków, bo inaczej będziemy podobni do tych dwóch drzew figowych, o których mówi Ewangelia.
Kiedy mijaliśmy rzekę, mówiłem o tym, jak woda uczy nas myśleć, że idziemy ku wieczności. Słysząc śpiew ptaków, muzykę itp., mówiłem o wiecznej i nowej pieśni nieba, i tak dalej” (Aut. 336).
- Co wywołują w nas te refleksje? Do czego nas zapraszają?
- O. Klaret nie tylko zauważył problem ekologiczny, ale także skontaktował się z tymi, którzy mogliby coś zmienić. A my, co robimy? Jak korzystamy z mediów społecznościowych?
- Troska o dom to szacunek i troska o stworzenie, ale to także troska o to, aby każdy mógł żyć godnie. To szacunek i docenienie godności tych osób, którzy są przy mnie i walczą o godność najuboższych. W jaki sposób szanuję lub umniejszam godność mojej siostry?
