Aktualności

ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO

2 lutego obchodzimy w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego. W 1997 r. Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego proponując, aby obchodzony był właśnie 2 lutego. Jak napisał: „Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne «charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»” (Vita consecrata 1).

Święto Ofiarowania Pańskiego obchodzone jest w Kościele jako dzień wszystkich osób konsekrowanych. Nie ważne gdzie pracują, co robią, ile mają lat… Ważne, że sam Pan ich KONSEKROWAŁ, czyli przeznaczył na swoją wyłączność i oficjalnie to potwierdził w liturgii Kościoła.

Pierwszą i podstawową konsekracją osoby jest konsekracja chrzcielna. To ona stawia fundament każdego życia nastawionego na naśladowanie Chrystusa i życie z Nim w bliskości i komunii.  Życie konsekrowane nie jest ani lepsze gorsze ani lepsze od życia małżeńskiego czy tzw. życia w samotności. To po prostu inna droga. Droga takiego naśladowania Jezusa, gdy oddajemy się Jemu niepodzielnym sercem na służbę Kościołowi i każdemu człowiekowi we wspólnocie i w profesji Rad Ewangelicznych: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości.

W samym  fakcie konsekracji zawarta jest duchowość misyjna. Jan Paweł II twierdził, że „misyjność jest wpisana w samo serce każdej formy życia konsekrowanego. W takiej mierze, w jakiej życie osoby konsekrowanej jest oddane wyłącznie Ojcu, opanowane przez Chrystusa i ożywiane przez Ducha, współdziała ona skutecznie z misją Pana Jezusa, przyczyniając się w sposób niezwykle głęboki do odnowy świata” (VC 25).  Przypomniał również osobom konsekrowanym, że „kto miłuje Boga, Ojca wszystkich, winien miłować bliźnich, w których rozpoznaje braci i siostry. Właśnie dlatego nikt z nas nie może pozostać obojętnym wobec faktu, że tak wielu ludzi nie poznało jeszcze pełnego objawienia się Bożej miłości w Chrystusie. To stwierdzenie jest bodźcem do misji ad gentes, podejmowanej w duchu posłuszeństwa wobec mandatu Chrystusa; każdy świadomy chrześcijanin musi ją dzielić z Kościołem, który ze swej natury jest misyjny. Jej potrzebę odczuwają zwłaszcza członkowie instytutów życia konsekrowanego – zarówno kontemplacyjnego, jak i czynnego” (VC 77).

Już sam fakt konsekracji czyni osoby konsekrowane misjonarzami.  Składają się na tę prawdę: modlitwa za misje i ewangelizację, w intencjach papieskich oraz codzienne świadectwo życia osób konsekrowanych, a szczególnie świadectwo życia radami ewangelicznymi czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Niezwykle istotnymi są również praca i promocja misji oraz animacja misyjna pośród własnej wspólnoty jak i poza nią.  Jak napisał Paweł VI „zewnętrzna działalność [konsekrowanych] jest sprawą drugorzędną. Samo życie konsekracją jest „pewną otwartą formą przepowiadania”  przez „milczące świadczenie o ubóstwie i oderwaniu od rzeczy tego świata, o czystości i niewinności życia, o woli przystającej na posłuszeństwo, które stają się wyzwaniem wobec świata” (EN 69) .

W naszym Zgromadzeniu 2 lutego odnawiamy śluby zakonne, żeby przypomnieć sobie to, do czego zobowiązałyśmy się, dzięki łasce Bożej w dniu pierwszej profesji zakonnej, bo „Konsekracja zakonna jest w mocy Ducha Świętego, odpowiedzią miłości, którą dajemy Ojcu przez całkowite oddanie Jemu naszego życia”. (Konst. 12) Formuła naszej profesji brzmi:

„Ja, siostra…., odpowiadając na Boże wezwanie, pragnę poświęcić się całkowicie Bogu Ojcu, przez Syna, w Duchu Świętym i z pomocą Niepokalanej Maryi iść śladami Chrystusa – Naszego Dobra, na wzór Apostołów, głosząc Ewangelię wszelkiemu stworzeniu i pracując na rzecz odnowy Kościoła.

Dlatego też wobec was siostry i innych przedstawicieli Ludu Bożego tutaj obecnych, i na twoje ręce …, składam profesję i ślubuję Bogu ubóstwo, posłuszeństwo i czystość na całe życie zgodnie z Konstytucjami Zgromadzenia i podejmuję się żyć w tej rodzinie Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek, starannie wypełniając obowiązki wynikające z moje stanu zakonnego.

Módlcie się do Pana, abym służąc Kościołowi, była wierna duchowi moich Założycieli na chwałę Boga.. Amen”.

Jeśli chcecie nas lepiej poznać i zobaczyć czym na co dzień zajmują się siostry z warszawskiej wspólnoty zapraszamy do obejrzenia filmiku 🙂

Ostatnio dodane: