22 maja 2022 w Lyonie została ogłoszona BŁOGOSŁAWIONĄ Paulina Maria Jaricot, założycielka Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary i Żywego Różańca. Świecka kobieta o niezwykłej intuicji duszpasterskiej, talentach organizacyjnych i przede wszystkim o wielkiej otwartości na Boże wezwania i Boże prowadzenie.
Paulina Jaricot to młoda, świecka kobieta, która we Francji krótko po rewolucji Francuskiej „oddolnie” założyła dwa wielkie międzynarodowe dzieła istniejące do dzisiaj na całym świecie. Była córką bogatych handlarzy i producentów jedwabiu, spadkobierczynią ogromnej fortuny. Pewnego dnia jednak poruszona kazaniem na Mszy Świętej zauważyła, że jej życie pełne jest próżności, a Pan Bóg nie tego od niej pragnie. Zmienia swój sposób ubierania i sposób życia. Zaczyna odwiedzać kobiety pracujące w fabryce należącej do jej rodziny. Rozmawia z nimi, pomaga tym, które potrzebują opieki lekarskiej, przynosi jedzenie.
Interesuje się również życiem ludzi poza Francją, a dokładnie w Chinach. Zauważa potrzebę wsparcia misji, przekonuje do tego kobiety z fabryki. Opowiada im o ludziach na świecie, którzy nie znają Chrystusa i Ewangelii. Prosi je, żeby modliły się za misjonarzy, a jeśli mogą, żeby równowartość jednej bułki na tydzień składały jako ofiary materialne na misje. Tych kobiet zainteresowanych misjami jest coraz więcej. Paulina zaczyna łączyć je w grupy po 10 osób. Prosi, żeby każda z kobiet opowiedziała o misjach innym 10 kobietom… Paulina nigdy nie skupiała się tylko na ofiarach materialnych, na pieniądzach. Przede wszystkim to były spotkania formacyjne, w tym czasie czytała listy misjonarzy, artykuły misyjne. Środki materialne (ofiary) miał być owocem troski o ewangelizację. W krótkim czasie było w grupach 2000 osób. Tak powstaje Dzieło Rozkrzewiania Wiary, które w 1922 roku uznane zostanie za PAPIESKIE i dało początek PAPIESKIM DZIEŁOM MISYJNYM.
Paulina podała pomysł Światowego Dnia Misyjnego – jednej niedzieli w całym Kościele powszechnym kiedy to we wszystkich kościołach mówić się będzie o misjach i przypominać wszystkim ochrzczonym o ich obowiązku duchowej i materialnej troski o misje. Na bazie myśli Pauliny, w 1926 roku Pius XI ustanawia Światowy Dzień Misyjny w każdą przedostatnią niedzielę października.
Dziełem Pauliny zaczynają się interesować różne osoby hierarchii kościelnej i dostojników świeckich. Podoba im się ta inicjatywa i odsuwają Paulinę na bok. Przejmują jej pomysły, idee i grupy. 3 maja 1822 roku (spotkanie założycielskie Rozkrzewiania Wiary) nie zapraszają Pauliny na zebranie, na którym decydują, żeby pomocą objąć nie tylko misje francuskie w Chinach, ale cały świat. Mimo, że Pauliny tam nie było, to właśnie wtedy jej pragnienie, myśli i pierwsze „statuty” Dzieła Rozkrzewiania Wiary stają się rzeczywistością.
Paulina odsunięta od DRW zauważa, że potrzebne jest działanie – formacja, animacja misyjna, zbieranie ofiar) ale jeszcze bardziej potrzebna jest MODLITWA. Zaczyna organizować grupy osób modlących się na różańcu. Wie, że kobiety pracujące w rodzinnej fabryce są bardzo zapracowane, nie mają czasu na wiele modlitwy. Dlatego proponuje, żeby zbierały się grupy po 15 osób i żeby każda z nich przez miesiąc modliła się tylko jedną tajemnicą różańca, razem wtedy „odmówią cały różaniec”. To początek Róż Różańcowych i Stowarzyszenia Żywy Różaniec. Był rok 1826.
Miało to być według Pauliny dzieło ewangelizacji przez modlitwę. Dlatego pierwszą intencją modlitwy, którą poleca kobietom Paulina jest modlitwa za misje, później za Ojca Świętego, a dopiero później w intencjach diecezji, parafii i osobistych. Podkreślała też, że to nie ma być mechaniczne odmawianie zdrowasiek tylko rozważanie tajemnicy z Ewangelii. Ponadto ważna jest dla niej formacja, dlatego raz w miesiącu zobowiązuje Róże Różańcowe do krótkiego spotkania, na którym mówi się o misjach i wymienia się tajemnice do modlitwy na kolejny miesiąc.
Żywy Różaniec to wspólnota, która ewangelizuje, modli się za ewangelizację, tworzy rodzinę, uczy się modlitwy, rozważą Ewangelię. Żywy Różaniec to nie tylko modlitwa osób starszych. Są Róże Różańcowe młodzieży i dzieci. Paulina pomagała biskupowi Karolowi de Forbin – Janson założyć Dzieło Misyjne Dzieci. Dzieci z ognisk misyjnych od 1843 roku modlą się codziennie za misje i misjonarzy i za swoich rówieśników w krajach misyjnych modlitwą Zdrowaś Maryjo”. Wiele z nich modli się całą tajemnicą. Są róże różańcowe dzieci.
Pod koniec życia oszukana przez zarządcę rodzinnego majątku i opuszczona przez rodzinę Paulina zmarła w całkowitym ubóstwie, w przytułku, oszukana przez najbliższych przyjaciół. Przez prawie 20 lat była całkowicie zapomniana. Jednak Pan Bóg i Kościół się o nią upomniał. Odnaleziono duchowe pisma Pauliny. Docenili ją kolejni papieże. Rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. I chociaż trzeba było czekać wiele lat na jej beatyfikację nareszcie dokonało się to 22 maja 2022 roku! Mięło 200 lat, a Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary i Żywy Różaniec obecne są na całym świecie. Kwitną i rozwijają się.
Beatyfikacja Pauliny jest , po raz kolejny , docenieniem działalności kobiet w Kościele. Jest przykładem na to jak wielkich dziel można dokonać w pokorze, w spokoju, bez walki o własne uznanie.
O osobie Pauliny Jaricot i jej dziełach w programie Między Ziemią a Niebem rozmawiała s. Monika Juszka RMI https://vod.tvp.pl/video/miedzy-ziemia-a-niebem,22052022,60133590
