2 lutego obchodzimy w Kościele Święto Ofiarowania Pańskiego. Wspominamy tego dnia i przeżywamy na nowo to, co wydarzyło się w świątyni Jerozolimskiej – Maryja wraz z Józefem ofiarowała Dzieciątko Jezus Bogu Ojcu, a Symeon ogłosił, że nowo narodzony Syn Boży jest Światłem świata i Zbawieniem narodów. W 1997 r. Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego proponując, aby obchodzony był właśnie 2 lutego. Jak napisał: „Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne «charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»” (Vita consecrata, nr 1).
Pierwszą i podstawową konsekracją osoby jest konsekracja chrzcielna. To ona stawia fundament każdego życia nastawionego na naśladowanie Chrystusa i życie z Nim w bliskości i komunii. Jednak życie konsekrowane to droga specjalnego naśladowania Jezusa, aby oddać się Jemu niepodzielnym sercem. Zadaniem osób konsekrowanych jest to, aby na wzór Apostołów, oddać się na służbę Bogu i braciom. W ten sposób konsekracja zakonna przyczynia się do objawienia tajemnicy i misji Kościoła w świecie. W samym fakcie konsekracji zawarta jest duchowość misyjna.
W Lumen Gentium czytamy, że zadaniem zakonników jest to, „aby za ich pośrednictwem Kościół, zarówno wierzącym, jak niewierzącym, stale coraz lepiej rzeczywiście ukazywał Chrystusa” (LG 46) zaś Jan Paweł II twierdził, że „misyjność jest wpisana w samo serce każdej formy życia konsekrowanego. W takiej mierze, w jakiej życie osoby konsekrowanej jest oddane wyłącznie Ojcu, opanowane przez Chrystusa i ożywiane przez Ducha, współdziała ona skutecznie z misją Pana Jezusa, przyczyniając się w sposób niezwykle głęboki do odnowy świata” (VC 25). Przypomniał również osobom konsekrowanym, że „kto miłuje Boga, Ojca wszystkich, winien miłować bliźnich, w których rozpoznaje braci i siostry. Właśnie dlatego nikt z nas nie może pozostać obojętnym wobec faktu, że tak wielu ludzi nie poznało jeszcze pełnego objawienia się Bożej miłości w Chrystusie. To stwierdzenie jest bodźcem do misji ad gentes, podejmowanej w duchu posłuszeństwa wobec mandatu Chrystusa; każdy świadomy chrześcijanin musi ją dzielić z Kościołem, który ze swej natury jest misyjny. Jej potrzebę odczuwają zwłaszcza członkowie instytutów życia konsekrowanego – zarówno kontemplacyjnego, jak i czynnego” (VC 77).
Już sam fakt konsekracji czyni osoby konsekrowane misjonarzami. Składają się na tę prawdę codzienne świadectwo życia osób konsekrowanych, a szczególnie świadectwo życia radami ewangelicznymi czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Niezwykle istotnymi są również modlitwa i praca oraz promocja misji i animacja misyjna pośród własnej wspólnoty jak i poza nią. Jak napisał Paweł VI „zewnętrzna działalność [konsekrowanych] jest sprawą drugorzędną. Samo życie konsekracją jest „pewną otwartą formą przepowiadania” przez „milczące świadczenie o ubóstwie i oderwaniu od rzeczy tego świata, o czystości i niewinności życia, o woli przystającej na posłuszeństwo, które stają się wyzwaniem wobec świata” (EN 69) .
Jan Paweł II dodał, że „Osoba konsekrowana «pełni misję» na mocy samej swojej konsekracji, której daje świadectwo w sposób zgodny z programem swojego Instytutu” (VC 72), a „Szczególny wkład osób konsekrowanych w ewangelizację polega przede wszystkim na świadectwie życia całkowicie oddanego Bogu i braciom na wzór Zbawiciela, który z miłości do człowieka stał się sługą” (VC 76). Misyjność zakonnika lub siostry zakonnej wynika z prorockiego wymiaru życia konsekrowanego, który wpisany jest w jego naturę.
W naszym Zgromadzeniu 2 lutego odnawiamy śluby zakonne, żeby przypomnieć sobie to, do czego zobowiązałyśmy się, dzięki łasce Bożej w dniu pierwszej profesji zakonnej:
„Ja, siostra…., odpowiadając na Boże wezwanie, pragnę poświęcić się całkowicie Bogu Ojcu, przez Syna, w Duchu Świętym i z pomocą Niepokalanej Maryi iść śladami Chrystusa – Naszego Dobra, na wzór Apostołów, głosząc Ewangelię wszelkiemu stworzeniu i pracując na rzecz odnowy Kościoła.
Dlatego też wobec was siostry i innych przedstawicieli Ludu Bożego tutaj obecnych, i na twoje ręce …, składam profesję i ślubuję Bogu ubóstwo, posłuszeństwo i czystość na całe życie zgodnie z Konstytucjami Zgromadzenia i podejmuję się żyć w tej rodzinie Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek, starannie wypełniając obowiązki wynikające z moje stanu zakonnego.
Módlcie się do Pana, abym służąc Kościołowi, była wierna duchowi moich Założycieli na chwałę Boga. Amen”.
