„Nasze Reguły i Konstytucje są dziełem Boga, a nie wymysłem ludzkim i dlatego mamy je szanować”. Maria Antonia Paris.
Dokładnie 100 lat temu, 4 lipca 1922, papież Pius XI, zaaprobował Konstytucje naszego Zgromadzenia. Przez 67 lat od założenia Zgromadzenia każdy z klasztorów był prawnie niezależny. Prawo Kanoniczne mówiło bowiem, że albo śluby zakonne i życie w niezależnych klasztorach klauzurowych, albo wspólnota życia apostolskiego, ale wtedy bez profesji zakonnej. Matka Założycielka bardzo cierpiała z tego powodu. Ona pragnęła ślubów zakonnych, a jednocześnie rodziny sióstr, wzajemnej wymiany dóbr osobowych i duchowych, jednej Matki Pierwszej (przełożonej generalnej).
Maria Antonia za życia nie doczekała się spełnienia swojego najbardziej upragnionego marzenia: zatwierdzenia Konstytucji choć Reguły dla nowego Zakonu zaczęła pisać 2 lutego 1848 roku, a więc cały wiek przed zatwierdzeniem aktualnych Konstytucji. Po śmierci Matki jej sekretarka i powierniczka, Matka Gertrudis Barril, przejęła kierowanie Instytutem i czyniła nadal starania o zatwierdzenie Konstytucji, ale zmarła w 1890 roku bez osiągnięcia upragnionego celu.
W latach 1914 – 1920 rozpoczęto długą drogę ku zjednoczeniu wszystkich klasztorów, które po śmierci Matki Założycielki dość mocno odeszły od jej idei jedności i rozwijały się niezależnie od siebie. Po wielu wizytacjach, konsultacjach i inicjatywach zmierzających do jedności, rozpoczęto w Reus w 1920 roku Kapitułę Generalną nazywaną Kapitułą Jedności. W czasie tej Kapituły zostały przyjęte przez siostry nowe Konstytucje Zgromadzenia. Te same, które zatwierdził swoim dekretem Pius XI 4 lipca 1922 roku.
